آزمایش زگیل تناسلی فوری : ویروس چیست؟ ویروس ها موجودات بسیار کوچکی هستند - اکثر آنها حتی با یک میکروسکوپ معمولی قابل مشاهده نیستند. ویروس ها تنهایی قادر به تولید مثل نیستند. آنها باید وارد یک سلول زنده شوند که به سلول میزبان تبدیل می‌شود و ماشین سلولی را برای ساختن ویروس‌های بیشتری «ربایش» می کنند.

ویروس های مختلف می توانند از راه های مختلفی وارد بدن شوند، مانند:

از طریق غشاهای مخاطی، مانند پوشش داخلی بینی یا دهان، پوشش چشم، یا اندام تناسلی

از طریق دستگاه گوارش (مانند پوشش معده یا روده)

از طریق نیش حشرات، یا سایر شکستگی‌های پوست

هر ویروس به محض ورود به بدن، نوع خاصی از سلول را آلوده می کند. به عنوان مثال، ویروس های سرماخوردگی و آنفولانزا به سلول هایی که مجرای تنفسی را می پوشانند (بینی، سینوس ها، لوله های تنفسی و ریه ها) حمله می کنند.

زگیل تناسلی چیست؟

زگیل تناسلی یک عفونت شایع مقاربتی است و عامل ان ویروسی است و به ندرت باعث ایجاد مشکلات جدی برای سلامتی می شود. زگیل ها برجستگی ها یا توده های گوشتی کوچکی هستند که می توانند در اطراف ناحیه تناسلی، مقعد یا گلو ظاهر شوند. زگیل تناسلی به واسطه ویروس پاپیلومای انسانی یا همان (HPV) ایجاد می شود. این ویروس می تواند در حین رابطه جنسی منتقل شود.

صدها نوع HPV وجود دارد. نوعی که باعث ایجاد زگیل تناسلی می شود با نوعی که می تواند منجر به سرطان شود که در غربالگری دهانه رحم شناسایی می شود، یکسان نیست.

علل

ویروسی عامل زگیل تناسلی ، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) است.  این ویروس بیش از 180 نوع تایپ دارد. خیلی ها مشکلی ایجاد نمی کنند. بعضی از آنها سبب ایجاد زگیل در سایر نقاط بدن می شوند و نه لزوما در  اندام تناسلی. ولی انواع 6 و 11 معمولا سبب زگیل تناسلی میشوند.

برخی تایپ های دیگر از انواع HPV ممکن است منجر به تغییرات پیش سرطانی در دهانه رحم یا سرطان دهانه رحم شوند. اینها انواع پرخطر HPV نامیده می شوند آنها همچنین می توانند منجر به سرطان واژن یا فرج، سرطان مقعد و سرطان گلو یا دهان شوند.

انواع HPV

جلدی (پوستی).

اکثر انواع HPV پوستی نامیده می شوند زیرا باعث ایجاد زگیل روی پوست مانند بازوها، سینه، دست ها و پاها می شوند. این موراد از زگیل های معمولی می باشند نه زگیل تناسلی.

HPV مخاطی (تناسلی)

دیگر انواع HPV انواع مخاطی در نظر گرفته می شوند به این دلیل که به سلول های روی سطوح مخاطی حمله می کنند و در انجا زندگی می کنند. انواع HPV مخاطی نیز انواع HPV تناسلی (یا آنوژنیتال) نامیده می شوند زیرا اغلب ناحیه مقعد و تناسلی را تحت تاثیر قرار می دهند. این نوع همین طور می توانند پوشش های داخلی دهان و گلو را نیز آلوده کنند. انواع HPV مخاطی به طور معمول در پوست یا قسمت‌هایی از بدن به جز سطوح مخاطی رشد نخواهد کرد.

انواع HPV مخاطی (تناسلی) کم خطر:

انواع HPV که تمایل به ایجاد زگیل دارند و به ندرت باعث سرطان می شوند، انواع کم خطر نامیده می شوند. عفونت HPV تناسلی کم خطر می تواند موجب به وجود آمدن زگیل های گل کلمی شکل در ناحیه تناسلی و مقعد یا اطراف آن ها شود. در زنان، زگیل‌ها ممکن است در مناطقی ظاهر شوند که همیشه مورد توجه قرار نمی‌گیرند، مانند دهانه رحم و واژن.

انواع HPV مخاطی (تناسلی) پرخطر:

انواع HPV که می توانند باعث سرطان شوند، انواع پرخطر نامیده می شوند. این انواع با سرطان های خاصی مرتبط هستند. پزشکان در مورد تغییرات سلولی و پیش سرطان هایی که این نوع ایجاد می کنند نگران هستند زیرا احتمال تبدیل شدن آنها به سرطان بیشتر است.

این نمودار گروه های مختلف انواع HPV و مشکلاتی که هر گروه می تواند ایجاد کند را نشان می دهد.

شما از موارد زیر به HPV مبتلا نمی شوید:

صندلی توالت

در آغوش گرفتن یا گرفتن دست

شنا در استخر یا جکوزی

اشتراک غذا یا ظروف

انتقال از مادر به نوزاد در هنگام تولد نادر است، اما ممکن است اتفاق بیفتد. هنگامی که این اتفاق می افتد، می تواند باعث ایجاد زگیل (پاپیلوم) در لوله های تنفسی (نای و برونش) و ریه های نوزاد شود که به آن پاپیلوماتوز تنفسی می گویند. این پاپیلوم ها همچنین می توانند در حنجره رشد کنند که به آن پاپیلوماتوز حنجره می گویند. هر دوی این عفونت ها می توانند موجب مشکلات مادام العمر شوند.

چگونه به زگیل تناسلی مبتلا می شوید؟

ویروس حتی زمانی که هیچ زگیلی قابل مشاهده نباشد، قابل انتقال است.

شما می توانید زگیل را از موارد زیر دریافت کنید:

تماس پوست به پوست، از جمله در هنگام رابطه جنسی

به اشتراک گذاری اسباب بازی های جنسی

در طول رابطه جنسی دهانی

زگیل ها از طریق بزاق، عرق یا ادرار قابل انتقال نیستند. بنابراین شما نمی توانید آن را با بوسیدن یا به اشتراک گذاشتن کارد و چنگال، حوله یا صندلی توالت دریافت کنید.

علائم زگیل تناسلی

اکثر افراد مبتلا به عفونت HPV به زگیل مبتلا نمی شوند. این بدان معناست که شما می توانید بدون اطلاع به ویروس مبتلا شوید. برای اکثر مردم، از جمله اگر زگیل های قابل مشاهده دارید، ویروس به مرور زمان از بدن پاک می شود.

اگر زگیل را مشاهده کنید، مانند برجستگی های کوچک به نظر می رسند. اگر آنها در مقعد یا داخل واژن هستند، ممکن است ندانید که آنجا هستند. زگیل ها معمولا بدون درد هستند اما ممکن است خارش داشته باشند و باعث خونریزی شوند.

شما ممکن است فقط یک بار به زگیل های قابل توجه مبتلا شوید.زگیل تناسلی می تواند بسیار ریز باشد که شما نتوانید آنها را ببینید.

زگیل ها می توانند شبیه به موارد زیر باشند:

لکه های گوشتی که برآمده یا صاف هستند

رشدهایی که شبیه بالای گل کلم هستند

در زنان، زگیل تناسلی را می توان  در نقاط زیر یافت:

داخل واژن یا مقعد

خارج از واژن یا مقعد، یا روی پوست نزدیک

روی دهانه رحم داخل بدن

در مردان، زگیل تناسلی در موارد زیر دیده شود:

آلت تناسلی

کیسه بیضه

ناحیه کشاله ران

ران

داخل یا اطراف مقعد

زگیل تناسلی همچنین ممکن است در مناطق زیر ایجاد شود:

لب

دهان

زبان

گلو

علائم دیگر نادر است، اما می تواند شامل موارد زیر باشد:

رطوبت زیاد در نزدیک ناحیه زگیل

افزایش ترشحات واژن

خارش ناحیه تناسلی

خونریزی واژن در رابطه جنسی

اگر علائم زگیل مانند 1 یا چند برآمدگی در اطراف مقعد یا اندام تناسلی خود دارید، باید به کلینیک مراجعه کنید یا با پزشک عمومی خود صحبت کنید.

انجام آزمایش برای زگیل تناسلی

هیچ آزمایش معمولی برای زگیل تناسلی وجود ندارد. برای اطلاع از اینکه آیا زگیل دارید و نیاز به درمان دارید، باید با یک متخصص بهداشت تماس بگیرید. آنها نگاهی به پوست شما می اندازند و در مورد علائم شما می پرسند.

آزمایشات و تستها:

یک تکنیک هست که در  مطب انجام میشود  به نام کولپوسکوپی که جهت تشخیص زگیل هایی است که با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند. از یک نور و یک میکروسکوپ جهت کمک به پزشک برای یافتن و سپس نمونه برداری (بیوپسی) از نواحی غیر طبیعی دهانه رحم استفاده می شود. کولپوسکوپی معمولا در پاسخ به تست پاپ غیر طبیعی انجام می شود.

ویروسی که باعث زگیل تناسلی می شود می تواند نتایج غیرطبیعی در تست پاپ ایجاد کند. اگر این نوع تغییرات را دارید، ممکن است به آزمایش پاپ یا کولپوسکوپی مکرر نیاز داشته باشید.

آزمایش DNA HPV می تواند تشخیص دهد که آیا شما یک نوع پرخطر از HPV که باعث سرطان دهانه رحم می شود را دارید یا نه. آزمایش HPV  ممکن است در شرایط زیر درخواست شود:

اگر زگیل تناسلی دارید

جهت غربالگری برای افراد بالای 30 سال

در خانم هایی در هر سنی که نتیجه آزمایش پاپ اندکی غیر طبیعی باشد

در صورت تشخیص زگیل تناسلی مطمئن شوید که از نظر سرطان دهانه رحم، واژن، فرج یا مقعد سالم هستید.

آزمایش اصلی جهت تشخیص آزمایشگاهی ویروس پاپیلومای انسانی چیست؟

آزمایش اصلی برای تشخیص آزمایشگاهی ویروس پاپیلومای انسانی یک روش تشخیصی حساس و دقیق است که با استفاده از تکنولوژی PCR (واکنش زنجیره‌ای پلیمراز)، تعدادی از ژنوم‌های ویروس پاپیلومای انسانی را تشخیص می‌دهد. این آزمایش می‌تواند به طور خاص برای تشخیص نوع 16 و 18 ویروس پاپیلومای انسانی که با سرطان رحم و دیگر سرطان‌های مرتبط هستند، مفید باشد. این آزمایش می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های تشخیصی اولیه برای سرطان رحم در زنان استفاده شود.

چگونه از زگیل تناسلی پیشگیری کنیم

جلوگیری

HPV می تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود، حتی اگر زگیل قابل مشاهده یا علائم دیگری وجود نداشته باشد. انجام رابطه جنسی ایمن می تواند به کاهش خطر ابتلا به HPV و سرطان دهانه رحم کمک کند:

همیشه از کاندوم مردانه و زنانه استفاده کنید. اما توجه داشته باشید که کاندوم نمی تواند به طور کامل از شما محافظت کند. این به این دلیل است که ویروس یا زگیل می تواند روی پوست مجاور نیز وجود داشته باشد.

فقط و تنها یک پارتنر جنسی داشته باشید که مطمئن هستید عاری از  هر نوع عفونت است.

تعداد شرکای جنسی را که در طول زمان دارید محدود کنید

از شریک هایی که در فعالیت های جنسی پرخطر شرکت می کنند اجتناب کنید.

اسباب‌بازی‌های جنسی را به اشتراک نگذارید

زمانی که شما یا همسرتان برای زگیل تناسلی تحت درمان هستید، رابطه جنسی نداشته باشید

واکسن HPV در دسترس است و تزریق کنید

واکسن در برابر انواع HPV که باعث بیشتر سرطان های HPV در زنان و مردان می شوند، محافظت می کند. واکسن ها زگیل تناسلی را درمان نمی کنند، آنها از عفونت جلوگیری می کنند.

این واکسن را می توان به پسران و دختران 9 تا 12 ساله تزریق کرد. اگر واکسن در این سن تزریق شود، واکسن  2 دوز دارد. اگر واکسن در 15 سال یا بیشتر تزریق شود، 3دوز واکسن مورد نیازاست.

این واکسن را می توان به بزرگسالان تا سن 45 سال تزریق کرد.

از پزشک خود بپرسید که آیا واکسن HPV برای شما یا فرزندتان مناسب است یا خیر

درمان زگیل تناسلی

فقط زگیل تناسلی قابل مشاهده قابل درمان است. ویروسی که آنها را ایجاد می کند قابل درمان نیست و حتی زگیل ها می توانند عود کنند.

این امکان وجود دارد که بدن شما با گذشت زمان با ویروس مبارزه کند و بتواند آن را از بین ببرد، این یعنی که زگیل ها  دیگر عود نمی کنند.

انواع درمان عبارتند از:

یک کرم یا مایعی که خودتان آن را بمالید

یخ زدن زگیل ها - یک پزشک یا پرستار این کار را انجام می دهد

اگر باردار هستید یا در تلاش برای باردار شدن هستید، با پزشک خود در مورد درمان زگیل صحبت کنید. درمان‌های موضعی که در خانه انجام می‌دهید می‌تواند برای بارداری مضر باشد، بنابراین نباید از آنها استفاده کنید.

درمان می تواند  شامل موارد زیر باشد:

داروهایی که روی زگیل تناسلی اعمال می شود یا توسط پزشک شما تزریق می شود

داروی نسخه ای که هفته ای چند بار در خانه استفاده می کنید

زگیل ها همچنین ممکن است با اقدامات جزئی از جمله:

انجماد (کرایوسرجری)

سوزاندن (الکتروکوتریزاسیون)

لیزر درمانی

عمل جراحیاز بین بروند.

اگر زگیل تناسلی دارید، تمام شرکای جنسی شما باید توسط پزشک معاینه شوند و در صورت یافتن زگیل تحت درمان قرار گیرند. حتی اگر علائمی ندارید، باید درمان شوید. شما باید پس از درمان به پزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید که همه زگیل ها از بین رفته اند.

اگر شما زنی هستید که زگیل تناسلی داشته اید، یا اگر همسرتان آن را داشته است، انجام آزمایش پاپ اسمیر روتین توصیه می شود. اگر روی دهانه رحم خود زگیل داشتید، ممکن است لازم باشد هر 3 تا 6 ماه پس از اولین درمان، آزمایش پاپ انجام دهید.

به شرکای خود بگویید

اگر زگیل تناسلی قابل مشاهده دارید، بهتر است با شریک زندگی خود و افرادی که با آنها رابطه جنسی دارید در مورد عفونت صحبت کنید. آنها باید تا پایان درمان از لمس ناحیه عفونی خودداری کنند.

حقایق مهم در مورد HPV:

عفونت HPV از طریق تماس جنسی شامل مقعد، دهان یا واژن از فردی به فرد دیگر سرایت می کند. ویروس می تواند پخش شود، حتی اگر زگیل را نبینید.

ممکن است تا 6 هفته یا تا 6 ماه پس از آلوده شدن، زگیل را مشاهده نکنید. ممکن است سال ها متوجه آنها نشوید.

همه کسانی که با ویروس HPV و زگیل تناسلی در تماس بوده اند به ان مبتلا نمی شوند.

افراد زیر بیشتر در معرض ابتلا می باشند:

افرادی با چندین شریک جنسی

افراد دارای فعالیت  جنسی در سنین پایین

افرادی که تنباکو یا الکل مصرف می کنند

افرادی که یک عفونت ویروسی مانند تبخال دارند و در عین حال استرس دارند

افراد باردار

افرادی که  به دلیل بیماری هایی مانند دیابت، اچ آی وی/ایدز یا داروها، سیستم ایمنی ضعیفی دارند.

اگر کودکی زگیل تناسلی دارد، باید به سوء استفاده جنسی به عنوان یک علت احتمالی شک کرد.

در سراسر جهان، سرطان دهانه رحم سومین سرطان شایع است .این آزمایش برای یافتن سرطان دهانه رحم گاهی اوقات حتی قبل از تبدیل سلول های غیرطبیعی به سرطان طراحی شده است. سرطان دهانه رحم در سلول های سطح دهانه رحم، قسمت پایینی رحم، شروع می شود. در سطح دهانه رحم دو نوع از سلول های سنگفرشی و ستونی وجود دارند. این بیماری پیش سرطانی با تست پاپ اسمیر قابل تشخیص است و 100% قابل درمان است. تغییرات پیش سرطانی ناشناخته می تواند به سرطان دهانه رحم تبدیل شود و به مثانه، روده، ریه و کبد گسترش یابد. با این حال، بیماران مبتلا به سرطان دهانه رحم معمولاً تا زمانی که سرطان پیشرفته نشده و گسترش یافته نباشد، مشکلی ندارند. در بیشتر مواقع، سرطان اولیه دهانه رحم هیچ علامتی ندارد. علائم سرطان پیشرفته ممکن است شامل کمردرد، شکستگی استخوان، خستگی، خونریزی شدید واژن، نشت ادرار، درد پا، از دست دادن اشتها و درد لگن باشد. اگر پس از انجام تست پاپ اسمیر، پزشک تغییرات غیرطبیعی در دهانه رحم پیدا کرد، می توان کولپوسکوپی را تجویز کرد. با استفاده از نور و میکروسکوپ ، پزشک دهانه رحم را با بزرگنمایی مشاهده می کند. پزشک ممکن است تکه‌هایی از بافت را که بیوپسی نامیده می‌شود بردارد و نمونه را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستد. اگر زن مبتلا به سرطان دهانه رحم تشخیص داده شود، پزشک آزمایش های بیشتری را برای تعیین میزان گسترش سرطان تجویز می کند. درمان به مرحله سرطان، اندازه و شکل تومور، سن و سلامت عمومی زن و تمایل او برای بچه دار شدن در آینده بستگی دارد. سرطان زودهنگام دهانه رحم را می توان با جراحی فقط برای برداشتن بافت غیر طبیعی، منجمد کردن سلول های غیرطبیعی یا سوزاندن بافت های غیر طبیعی درمان کرد. درمان سرطان دهانه رحم پیشرفته تر ممکن است شامل هیسترکتومی رادیکال وبرداشتن رحم و بسیاری از بافت های اطراف، از جمله غدد لنفاوی و قسمت بالایی واژن باشد. تزریق واکسن HPV  از عفونت جلوگیری می کند. انجام دادن رابطه جنسی به صورت ایمن خطر مبتلا شدن به HPV را هم کاهش می دهد. اما، به خاطر داشته باشید که اکثر زنانی که با سرطان دهانه رحم تشخیص داده شده اند، آزمایش پاپ اسمیر منظم خود را انجام نداده اند. از آنجایی که آزمایش پاپ اسمیر می تواند توده های پیش سرطانی را پیدا کند که 100 درصد قابل درمان هستند، برای زنان بسیار مهم است که در فواصل زمانی منظم پاپ اسمیر را انجام دهند.

چشم انداز :

بسیاری از زنان جوان فعال از نظر جنسی به HPV آلوده می شوند. در بسیاری از موارد، HPV خود به خود از بین می رود.

اکثر مردانی که به HPV آلوده می شوند، هرگز هیچ علامت یا مشکلی از عفونت ایجاد نمی کنند. با این حال، آنها هنوز هم می توانند آن را به شرکای جنسی فعلی و گاهی اوقات آینده منتقل کنند. مردان در صورت داشتن سابقه عفونت HPV در معرض خطر ابتلا به سرطان آلت تناسلی، مقعد و گلو هستند. حتی پس از درمان زگیل تناسلی، باز هم ممکن است دیگران را آلوده کنند.

عوارض احتمالی

ممکن است برخی  از انواع HPV سبب سرطان دهانه رحم و فرج شوند. این تایپ ها  عامل اصلی سرطان دهانه رحم هستند.

 زگیل تناسلی ممکن است متعدد و بسیار بزرگ شود. اینها به درمان بیشتری نیاز خواهند داشت.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم:

تماس بگیرید اگر:

شریک جنسی فعلی یا گذشته زگیل تناسلی دارد.

زگیل های قابل مشاهده در اندام تناسلی خارجی، خارش، ترشح یا خونریزی غیر طبیعی واژن دارید. به خاطر داشته باشید که زگیل تناسلی ممکن است ماه ها تا سال ها پس از تماس جنسی با فرد آلوده ظاهر نشود.

زنان باید آزمایش پاپ اسمیر را از سن 21 سالگی شروع کنند.

HPV چه تفاوتی با تبخال دارد؟

هرپس وHPV  هر دو ویروس هستند که روی پوست تأثیر می گذارند، اما یکسان نیستند. HPV توسط ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شود در حالی که تبخال توسط ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) ایجاد می شود. تبخال می تواند باعث ایجاد زخم در داخل یا اطراف دهان و روی اندام تناسلی شود. HPV اغلب علائمی ندارد اما می تواند باعث زگیل تناسلی شود و انواع خاصی می تواند باعث سرطان شود.

تفاوت بین تست HPV و تست پاپ  اسمیر چیست؟

تست HPV و تست پاپ به یک شکل  انجام می شود.  به این ترتیب که یک متخصص از یک ابزار ویژه جهت خراش دادن یا مسواک زدن آرام دهانه رحم استفاده می کند تا سلول ها را برای آزمایش خارج کند.

HPV ویروسی است که سبب تغییرات سلولی در دهانه رحم می شود. عفونت با انواع پرخطر HPV ارتباط بیشتری جهت ایجاد پیش سرطان و سرطان دهانه رحم دارد. این آزمایش را می توان به تنهایی یا همزمان با تست پاپ اسمیر انجام داد تا خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را مشخص کند. انجمن سرطان آمریکا آزمایش اولیه HPVرا به عنوان روش ترجیحی برای غربالگری سرطان‌های دهانه رحم یا پیش سرطان در افراد 25 تا 65 ساله توصیه می‌کند.

تست پاپ برای یافتن تغییرات سلولی یا سلول های غیر طبیعی در دهانه رحم استفاده می شود. (این سلول‌های غیرطبیعی ممکن است پیش سرطانی یا سرطانی باشند، اما ممکن است چیزهای دیگری نیز باشند.) سلول‌های دهانه رحم به آزمایشگاه فرستاده می‌شوند و به دقت بررسی می‌شوند تا مشاهده کنید آیا سلول‌ها طبیعی می باشند یا تغییراتی قابل مشاهده وجود دارد.

در نهایت، هیچ آزمایش مفیدی برای تشخیص «وضعیت HPV» یک فرد وجود ندارد، زیرا نتیجه آزمایش HPV می‌تواند در طی چند روز یا چند ماه تغییر کند. در حالی که بدن با ویروس  مدتها در حال مبارزه است.

اگر HPV از بین برود، آیا می توانید دوباره به آن مبتلا شوید؟

انواع مختلفی از HPV وجود دارد. ممکن است یک نوع داشته باشید که از بین برود، اما می توانید نوع دیگری را دریافت کنید. ممکن است دوباره همان نوع را دریافت کنید، اما خطر این مورد کم است.

آیا عفونت HPV بر بارداری من یا جنین من اثر دارد ؟

عفونت HPV در شانس باردار شدن تأثیری ندارد.

اگر عفونت HPV منجر به تغییرات دهانه رحم شود که باید درمان شوند، درمان نمی تواند بر شانس باردار شدن شما تأثیر بگذارد. اما اگر درمان‌ها و بیوپسی‌های زیادی داشته باشید، که جهت غربالگری‌های مکرر اتفاق می افتد، خطر زایمان زودرس و نوزادان کم وزن  را افزایش می دهد. عفونت HPV  خیلی به ندرت از مادر به جنین منتقل خواهد شد.

مطالب مرتبط:

هزینه آزمایش HPV | آزمایش غربالگری

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) | درمان ویروس HPV

نحوه تشخیص و درمان زگیل تناسلی |مقابله با عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)

علل ابتلا به زگیل تناسلی و خطرات HPV | علائم ویروس زگیل تناسلی (HPV)

روش تشخیص HPV | ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)آزمایش زگیل تناسلی

آزمایش هپاتیت فوری چیست؟

هپاتیت به معنی التهاب در کبد است. التهاب  یک نوع تورم است که هنگامی رخ می دهد که بافت های بدن دچار عفونت شده اند یا زخمی شده اند.

هپاتیت B چیست؟

هپاتیت B نوعی هپاتیت ویروسی است. عوارض هپاتیت سبب عفونت شدید (کوتاه مدت) یا مزمن (دراز مدت) شود. افراد مبتلا به عفونت شدید معمولا خود به خود بدون درمان بهبود می یابند. برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن به درمان نیاز دارند و با انجام آزمایش هپاتیت قابل تشخیص است.

چه چیزی باعث هپاتیت B می شود؟

هپاتیت B توسط ویروس هپاتیت B ایجاد می شود. ویروس از طریق تماس با خون، مایع منی یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا به ویروس منتقل می شود.

چه افرادی دچار هپاتیت B میشوند؟

هر کسی ممکن است به هپاتیت B مبتلا شود، اما این خطر در موارد زیر بیشتر است:

نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به هپاتیت ب

 افرادی که مواد مخدر تزریق می‌کنند یا سوزن‌ها، سرنگ‌ها و دیگر انواع تجهیزات دارویی مشترک دارند

 شرکای جنسی افراد مبتلا به هپاتیت B، به خصوص اگر در حین رابطه جنسی از کاندوم لاتکس یا پلی اورتان استفاده نمی کنند.

مردان همجنسگرا

 افرادی که با فردی مبتلا به هپاتیت B زندگی می کنند، به خصوص اگر از تیغ، مسواک یا ناخن گیر استفاده می کنند.

 کارکنان مراقبت های بهداشتی و ایمنی عمومی که در محل کار در معرض خون قرار دارند

 بیماران همودیالیزی

 افرادی که در مناطقی از جهان که هپاتیت B شایع است، زندگی کرده اند یا اغلب به آنها سفر کرده اند

افرادی که دیابت، هپاتیت C یا HIV دارند

 علائم هپاتیت B چیست؟

 اکثر، افراد مبتلا به هپاتیت B علائمی ندارند. بالغین و کودکان بالای 5 سال ممکن است احتمال الودگی بیشتری نسبت به کودکان کوچکتر داشته باشند.

 برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B حاد 2 تا 5 ماه پس از عفونت علائمی دارند. این علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

 ادرار زرد تیره

 اسهال

 خستگی

 تب

 مدفوع خاکستری یا خاکستری رنگ

 درد مفاصل

 از دست دادن اشتها

 حالت تهوع و/یا استفراغ

 درد شکم

 اگر هپاتیت B مزمن دارید، ممکن است تا زمانی که عوارض ایجاد نشود، علائمی نداشته باشید حتی برای سالها. به همین دلیل، غربالگری هپاتیت B مهم است، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید. غربالگری به این معنی است که شما برای یک بیماری آزمایش می شوید، حتی اگر علائمی نداشته باشید. اگر در معرض خطر بالایی هستید، پزشک شما ممکن است غربالگری را پیشنهاد کند.

 هپاتیت B چه مشکلات دیگری می تواند ایجاد کند؟

 در موارد نادر، هپاتیت B حاد می تواند باعث نارسایی کبد شود.

 هپاتیت مزمن B می تواند به یک بیماری جدی تبدیل شود که باعث مشکلات سلامتی طولانی مدت مانند سیروز (اسکار کبد)، سرطان کبد و نارسایی کبد می شود.

 اگر تا به حال به هپاتیت B مبتلا بوده اید، ویروس ممکن است دوباره فعال شود یا بعداً دوباره فعال شود. این می تواند سبب آسیب رساندن به کبد  شود و ایجاد علائم کند.

 راه تشخیص چیست؟

 برای تشخیص هپاتیت B، پزشک ممکن است از ابزارهای زیادی برای تشخیص استفاده کند:

 سابقه پزشکی، که معمولادر مورد علائم شما می پرسد

 یک معاینه فیزیکی

 آزمایش خون، از جمله آزمایش هپاتیت ویروسی

 راه های درمان هپاتیت B چیست؟

 اگر هپاتیت B حاد دارید، احتمالاً نیازی به درمان ندارید. برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن نیازی به درمان ندارند. اما اگر عفونت مزمن دارید و آزمایشات خون نشان می دهد که هپاتیت B می تواند به کبد شما آسیب برساند، ممکن است نیاز به مصرف داروهای ضد ویروسی داشته باشید.

 آیا می توان از هپاتیت B پیشگیری کرد؟

 بهترین راه برای پیشگیری از هپاتیت B تزریق واکسن هپاتیت B است.

 شما همچنین می توانید شانس ابتلا به عفونت هپاتیت B را با موارد زیر کاهش دهید:

 اگر مجبورید خون شخص دیگری را لمس کنید یا زخم باز را لمس کنید، دستکش بپوشید

 اطمینان حاصل کنید که هنرمند تاتو یا سوراخ کننده بدن شما از ابزارهای استریل استفاده می کند

 عدم استفاده از وسایل شخصی مانند مسواک، تیغ یا ناخن گیر

 استفاده از کاندوم لاتکس در حین رابطه جنسی اگر شما یا همسرتان به لاتکس حساسیت دارید، می توانید از کاندوم پلی اورتان استفاده کنید.

 اگر فکر می کنید با ویروس هپاتیت  B در تماس بوده اید، فوراً به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است یک دوز واکسن هپاتیت B را برای جلوگیری از عفونت به شما بدهد. در برخی موارد، پزشک شما ممکن است دارویی به نام گلوبولین ایمنی هپاتیت B( (HBIG را نیز به شما بدهد. شما باید واکسن و HBIG (در صورت نیاز) را در اسرع وقت پس از تماس با ویروس دریافت کنید. اگر بتوانید ظرف 24 ساعت آنها را دریافت کنید، بهتر است.

غربالگری جهانی هپاتیت B

 غربالگری جهانی HBV در تمام بزرگسالان 18 ساله یا بالاتر حداقل یک بار در طول زندگی باید انجام شود.

 برای افرادی که تحت غربالگری جهانی هپاتیت B قرار می گیرند، اگر پس از غربالگری در معرض خطر ابتلا به HBV نباشند ، نیازی به تکرار آزمایش نیست.

 غربالگری افراد باردار

 غربالگری HBV برای همه افراد باردار در طول هر بارداری، ترجیحاً در سه ماهه اول، صرف نظر از وضعیت واکسیناسیون یا سابقه غربالگری قبلی الزامی است.

 تست مبتنی بر ریسک

 آزمایش HBV باید برای همه افرادی که در معرض خطر ابتلا به HBV هستند، صرف نظر از سن انجام شود،.

 آزمایشات دوره ای و تکراری باید برای افراد مستعد با عوامل خطر مداوم، صرف نظر از سن، انجام شود.

 تعریفی برای افراد  HBV حساس:

 CDC افراد مستعد را کسانی تعریف می کند که هرگز به HBV آلوده نشده اند (به عنوان مثال HBsAg منفی و آنتی HBc منفی)،و واکسن هپاتیت B را  نیز دریافت نکرده اند.

 تعریف افزایش خطر ابتلا به عفونت HBV

 CDC گروه‌های زیر را در معرض خطر ابتلا به HBV شناسایی می‌کند:

 افراد در حال حاضر یا قبلاً در زندان یا بازداشتگاه

 افراد مبتلا به عفونت های مقاربتی فعلی یا گذشته (STIs) یا افراد دارای چندین شریک جنسی

 افراد مبتلا به عفونت فعلی یا گذشته ویروس هپاتیت C.

 افرادی که در مناطقی با شیوع HBV برابر یا بیشتر از 2٪ متولد شده اند.

 افرادی که در دوران نوزادی واکسینه نشده اند و والدین آنها در منطقه ای با شیوع HBV بالا (برابر یا بیشتر از 8٪) متولد شده اند.

 افراد مبتلا به عفونت HIV

 افرادی که در حال حاضر یا گذشته از مواد مخدر تزریقی استفاده می کنند

 مردان همجنسگرا

 نوزادان متولد شده از افرادی که HBsAg مثبت هستند

 تماس خانگی با فردی که عفونت HBV دارد

 سوزن مشترک یا تماس جنسی با فرد مبتلا به عفونت شناخته شده HBV

 بیماران تحت پیش دیالیز، همودیالیز، دیالیز صفاقی یا دیالیز خانگی

 افراد با سطوح بالای آلانین آمینوترانسفراز (ALT) یا آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) با علت نامشخص

 ملاحظات بالینی اضافی برای غربالگری HBV

 CDC در مورد تعداد شرکای جنسی که خطر ابتلا به HBV را افزایش می دهند، راهنمایی ارائه نمی دهد. پزشکان باید تعداد شرکای جنسی، نوع فعالیت جنسی، و زمان انجام آزمایش قبلی HBV را هنگام تصمیم گیری در مورد آزمایش مجدد برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به HBV هستند، در نظر بگیرند. به طور مشابه، هیچ راهنمایی روشنی در مورد دفعات تکرار آزمایش HBV برای افرادی که همچنان در معرض خطر عفونت هستند، وجود ندارد. تصمیمات مربوط به زمان و دفعات تکرار آزمایش باید بر اساس عوامل خطر، سن بیمار و وضعیت ایمنی فردی تعیین شود.

 دلیل غربالگری جهانی HBV در بزرگسالان

 HBV مزمن یک بیماری اغلب خاموش است که در طول زمان می تواند منجر به عواقب جدی سلامتی، از جمله سیروز، بیماری کبدی جبران نشده، کارسینوم سلولی کبدی (HCC) و مرگ شود. غربالگری جهانی HBV دارای مزیت است جلوگیری از عوارض و مرگ و میر قابل توجه است و نشان داده شده است که مقرون به صرفه است. علاوه بر این، غربالگری جهانی دارای مزایای متعددی در سطح فردی و جمعیتی است که در زیر به آنها اشاره شده است.

 عفونت مزمن HBV را می توان به راحتی قبل از شروع بیماری جدی کبدی با استفاده از آزمایش های قابل اعتماد و ارزان تشخیص داد.

 چندین گزینه ضد ویروسی ایمن و مؤثر برای افرادی که اندیکاسیونی برای درمان دارند در دسترس است و می‌تواند عوارض و مرگ و میر مرتبط با HBV مزمن را کاهش دهد.

 افرادی که HBV مزمن دارند، می‌توانند برای سیروز ارزیابی شوند و در صورت تشخیص سیروز، می‌توانند ارزیابی، مدیریت و پیشگیری بیشتر از عوارض مرتبط با سیروز را دریافت کنند.

 افراد مبتلا به HBV مزمن را می توان ارزیابی کرد تا ببینند آیا نشانه ای برای کارسینوم کبدی دارند یا خیر. در صورت لزوم، نظارت منظم برای سرطان کبد می تواند ضایعات سرطانی در مراحل اولیه در کبد را شناسایی کند.  افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ایمن سازی هپاتیت A دریافت کنند (در صورت عدم ایمنی) و مشاوره در مورد چگونگی به حداقل رساندن آسیب اضافی کبدی، مانند اجتناب از مصرف الکل یا مصرف بیش از حد استامینوفن، دریافت کنند. غربالگری می‌تواند افرادی را شناسایی کند که از واکسیناسیون هپاتیت B سود می‌برند یا کسانی که در معرض خطر فعال‌سازی مجدد HBV هستند.

 شناسایی افراد مبتلا به HBV مزمن می تواند از طریق درمان HBV و اقدامات درمانی و پیشگیری مناسب، شیوع HBV در جمعیت را کاهش دهد. غربالگری افراد باردار می‌تواند مدیریت مناسب را برای کاهش خطر عفونت پری ناتال تسهیل کند.

 تست HBV

روش‌های آزمایشگاهی برای تشخیص هپاتیت B شامل چندین تست مختلف می‌باشد که به طور کلی شامل تست‌های سرولوژیک و مولکولی می‌شود. در ادامه به توضیح روش‌های آزمایشگاهی برای تشخیص هپاتیت B می‌پردازم:

1. تست‌های سرولوژیک:
   • تست آنتی‌بادی هپاتیت (HBsAb): B این تست برای تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های ضد هپاتیت B در خون انجام می‌شود که نشان‌دهنده ایمنی قبلی در برابر این ویروس است.
   • تست آنتی‌ژن هپاتیت (HBsAg): B این تست برای تشخیص وجود آنتی‌ژن HBsAg (سطح آنتی ژن سطحی هپاتیت B) در خون انجام می‌شود که نشان‌دهنده عفونت فعلی با ویروس هپاتیت B است.
   • تست آنتی‌بادی هپاتیت B همراه با آنتی‌ژن (HBcAb): این تست برای تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های ضد هپاتیت B و آنتی‌ژن‌های هپاتیت B مرکزی (HBcAg) در خون انجام می‌شود.
   • تست آنتی‌بادی هپاتیت B همراه با آنتی‌ژن (HBeAb): e این تست برای تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های ضد آنتی‌ژن e هپاتیت B (HBeAg) در خون انجام می‌شود.
2. تست‌های مولکولی:
   • تست PCR (Polymerase Chain Reaction): این تست برای تشخیص ویروس هپاتیت B با تکثیر و شناسایی ماده ژنتیکی ویروس در نمونه خون انجام می‌شود.
   • تست هپاتیت : DNA-B این تست برای اندازه‌گیری میزان ویروس هپاتیت B در خون انجام می‌شود و میزان بار ویروسی را نشان می‌دهد.

این تست‌ها به صورت ترکیبی و با توجه به نیاز و شرایط بالینی بیمار، توسط پزشکان و تکنسین‌های آزمایشگاه انجام می‌شوند.

آزمایشات سرولوژیک:

 طیف وسیعی از آزمایش‌های سرولوژیک برای تشخیص عفونت HBV و تعیین اینکه آیا فرد نسبت به HBV ایمنی دارد یا خیر، استفاده می‌شود. علاوه بر این، آزمایش‌های سرولوژیک و غیرسرولوژیک متعددی برای طبقه‌بندی خطر و نظارت بر بیماران مبتلا به HBV مزمن وجود دارد.

 آنتی ژن سطحی هپاتیتB - HBsAg: از نظر ساختاری، HBsAg پروتئین سطح خارجی اصلی (پوشش) HBV است. علاوه بر این، پروتئین‌های HBsAg اضافی که تولید می‌شوند می‌توانند ذرات کروی و لوله‌ای زیر ویروسی آزاد را تشکیل دهند که حاوی سایر عناصر ویروسی نیستند. HBsAg با روش ایمونواسی آنزیمی (EIA) شناسایی می شود. پس از عفونت اولیه، HBsAg به طور متوسط ​​در حدود 4 هفته در خون قابل تشخیص است. وجود HBsAg نشان دهنده عفونت فعال است، مگر در شرایطی که HBsAg پس از دریافت دوز واکسن هپاتیت B به طور موقت وجود داشته باشد.

 آنتی بادی ضد HBs: ظهور آنتی HB ها به دنبال کاهش تیتر HBsAg است و نشان دهنده بهبودی عفونت HBV است. آنتی HBs به HBsAg که در سطح ویریون ها و روی ذرات لیپوپروتئین زیر ویروسی HBsAg (کره ها و رشته ها) وجود دارد، متصل می شود. در اوایل دوره عفونت، بیشتر آنتی HBs به HBsAg متصل می شود و بنابراین در خون قابل تشخیص نیست. اگر یک پاسخ شدید ایمنی سلول T، بیشتر ویروس ها را از گردش خون پاک کند، آنتی HB‌های آزاد (ناپیوسته) با تیترهای بالا قابل شناسایی می‌شوند. وجود آنتی HB ها نشان دهنده بهبودی از عفونت طبیعی و مصونیت نیست و مربوط به HBV یا پاسخ به واکسیناسیون HBV با ایجاد ایمنی است.

 آنتی بادی ضد آنتی ژن هسته هپاتیت (Total anti-HBc) : هسته HBV (یا نوکلئوکپسید) ناحیه داخلی پوسته مانند ویروس است که DNA HBV و آنزیم پلیمراز HBV را در بر می گیرد. کل آنتی HBc شامل IgM anti-HBc و IgG anti-HBc است. آنتی HBc در پاسخ به پپتیدهای آنتی ژن هسته هپاتیت B (HBcAg) که قطعات کوچکی از HBcAg هستند، تشکیل می شود. پپتیدهای HBcAg زمانی تشکیل می شوند که ویریون های دست نخورده در داخل ماکروفاژها (سلول های ارائه دهنده آنتی ژن) تجزیه می شوند یا زمانی که HBcAg به تازگی در سلول های کبدی سنتز و پردازش می شود. پپتیدهای HBcAg به مقدار قابل توجهی در خون گردش نمی کنند و هیچ آزمایشی برای HBcAg وجود ندارد. هنگامی که پپتیدهای HBcAg توسط مولکول‌های کلاس 1 یا 2 کمپلکس سازگاری بافتی اصلی (MHC) به سطح سلول‌ها منتقل می‌شوند، سیستم ایمنی برای تشکیل anti-HBc تحریک می‌شود. Anti-HBc به ویریون های دست نخورده متصل نمی شود زیرا هسته کاملاً توسط پوشش ویروسی احاطه شده است. این تشکیل anti-HBc نشان دهنده مواجهه قبلی با ویروس است و پس از ایمن سازی HBV دیده نمی شود. نقش آنتی HBc در کنترل یا پیشگیری از عفونت HBV مشخص نیست. Anti-HBc به طور مداوم در اکثر افراد به دنبال عفونت HBV قابل تشخیص است، آنتی HBc پایدار عمدتاً از IgG anti-HBc تشکیل شده است.

 آنتی بادی IgM برای آنتی ژن اصلی هپاتیت (IgM anti-HBc): Anti-HBc اولین آنتی بادی است که به دنبال عفونت حاد HBV ظاهر می شود و معمولاً ظرف 6 تا 8 هفته پس از عفونت قابل تشخیص است. بیشتر آنتی HBc اولیه شامل IgM anti-HBc است. تشخیص IgM anti-HBc نشان دهنده عفونت در 6 ماه قبل است. IgM anti-HBc قابل اعتمادترین آزمایش برای تشخیص عفونت حاد از مزمن HBV است، اگرچه به ندرت، برخی از بیماران مبتلا به HBV مزمن می توانند IgM هسته مکرر را در طول عودهای حاد بیماری خود نشان دهند. تا حدود 6 ماهگی پس از عفونت حاد HBV، بیشتر IgM anti-HBc با IgG anti-HBc جایگزین می شود و بنابراین IgM anti-HBc به طور کلی در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV قابل تشخیص نیست.

 آنتی ژن Eهپاتیت( (HBeAg : در داخل سلول های کبدی، HBeAg و HBcAg از همان ناحیه DNA HBV تولید می شوند. سپس HBeAg تازه تشکیل شده از هپاتوسیت به گردش خون ترشح می شود. در مقابل، HBcAg در هسته HBV مونتاژ شده و در ویریون گنجانده شده است. عملکرد HBeAg نامشخص است، اما ممکن است با سرکوب پاسخ‌های سیتوتوکسیک لنفوسیت T، نقش تعدیل‌کننده ایمنی در عفونت طبیعی داشته باشد. وجود HBeAg معمولاً با افزایش سطح DNA HBV و عفونت‌پذیری بالا مرتبط است.

 آنتی بادی ضد آنتی ژن E هپاتیت B (ضد HBe): ظاهر آنتی HBe عموماً با کاهش تیتر HBeAg مرتبط است و نشان دهنده پاسخ ایمنی مطلوب به عفونت HBV است. در برخی موارد، تشخیص اولیه anti-HBe ممکن است هفته‌ها پس از ناپدید شدن HBeAg از خون رخ دهد. به دلایلی که مشخص نیست، anti-HBe معمولاً تنها پس از اینکه سیستم ایمنی بیشتر عفونت اولیه HBV را کنترل کرد و بیشتر HBeAg را از گردش خون سیستمیک پاک کرد، در خون ظاهر می شود. آنتی HBeAg که پس از پاکسازی HBeAg ظاهر می شود، عموماً باقی می ماند، اما برخلاف آنتی HB ها، نقش شناخته شده ای در کنترل یا خنثی کردن عفونت HBV ندارد، و همچنین هیچ نقش شناخته شده ای در پیشگیری از عفونت HBV ندارد.

 HBV DNA: DNA HBV در ویریون کامل یافت می شود، اما در ذرات کروی یا رشته ای نه، زیرا این ذرات فقط حاوی HBsAg هستند. وجود HBV DNA نشان دهنده عفونت فعال (حاد یا مزمن) است. تشخیص HBV DNA معمولاً برای اهداف تشخیصی استفاده نمی شود، اما نقش مهمی در طبقه بندی خطر و نظارت بر پاسخ به درمان ضد ویروسی دارد.

تفسیر تست های سرولوژیک HBV

 سه آزمایش اصلی مورد استفاده برای غربالگری هپاتیت B عبارتند از: HBsAg، anti-HBs و anti-HBc. آزمایش anti-HBc ممکن است از یک anti-HBc کامل یا یک anti-HBc IgM تشکیل شده باشد. IgM anti-HBc در درجه اول هنگام بررسی عفونت حاد هپاتیت B ارزش دارد. برای اهداف تشخیصی، آزمایش HBeAg و anti-HBe معمولاً انجام نمی شود، زیرا آنها معمولاً اطلاعات تشخیصی اضافی را ارائه نمی دهند. برای افرادی که عفونت در آنها تشخیص داده شده است ، ارزیابی HBeAg، anti-HBe و HBV DNA معمولاً انجام می شود و نظارت بر این آزمایشگاه ها می تواند در افرادی که تحت درمان HBV مزمن هستند مهم باشد.

افراد هرگز آلوده  نشده و حساس: افرادی که هرگز به HBV آلوده نشده اند یا با واکسن HBV واکسینه نشده اند، مستعد ابتلا به HBV هستند و HBsAg منفی، آنتی HBc کل منفی، آنتی HBc IgM منفی خواهند داشت. علاوه بر این، واکسن HBV قبلی نیز می تواند همین مشخصات سرولوژیکی را داشته باشد.

 عفونت حاد HBV: پس از قرار گرفتن در معرض ویروس هپاتیت B، HBsAg اولین نشانگر سرولوژیک قابل تشخیص در خون است. تشخیص HBsAg معمولاً تقریباً 4 هفته پس از اکتساب HBV (محدوده 1 تا 9 هفته) رخ می دهد. در عفونت حاد اولیه، HBsAg ممکن است تنها نشانگر سرولوژیک قابل تشخیص باشد، مگر اینکه DNA HBV آزمایش شود، که آن نیز مثبت است. علاوه بر این، اکثر بیماران مبتلا به HBV حاد نیز از نظر HBeAg ، مثبت می‌شوند. و سطوح DNA HBV بالاتراست. در طول این دوره اولیه، تشخیص عفونت حاد HBV، به ویژه در غیاب علائم و IgM anti-HBc، می تواند چالش برانگیز باشد، اما به طور معمول آمینوترانسفرازهای سرم (ALT یا AST) در این شرایط بسیار بالا هستند .

 بهبودی از عفونت گذشته و ایمنی: به دنبال عفونت حاد HBV، اکثر بزرگسالان به طور خود به خود عفونت خود را برطرف می کنند و متعاقباً آزمایش HBsAg و HBV منفی می شود. در این شرایط، افرادی که عفونت HBV را از بین برده اند، تست های آنتی HBc و anti-HBs مثبت می شوند.

عفونت مزمن HBV: افرادی که عفونت حاد خود را برطرف نمی کنند، به هپاتیت B مزمن مبتلا می شوند. با HBV مزمن، HBsAg و آنتی HBc کل در طول مدت عفونت مثبت باقی می مانند. علاوه بر این، بیشتر افرادی که مزمن میشوند دارای سطوح سرمی HBV DNA دائما مثبت هستند. اگرچه افراد مبتلا به HBV مزمن تقریباً همیشه آزمایش آنتی HBs منفی دارند، گزارش‌های کمی از حضور همزمان HBsAg و anti-HBs در افراد مبتلا به HBV مزمن وجود دارد. برای اهداف تشخیصی، آزمایش HBeAg و anti -HBe انجام نمی شود، زیرا این تست ها هیچ ارزش تشخیصی اضافی نسبت به تست های استاندارد توصیه شده ارائه نمی دهند.

 مصونیت از واکسیناسیون: همه واکسن های مدرن HBV از HBsAg نوترکیب به عنوان ایمونوژن اولیه استفاده می کنند. پاسخ سرولوژیک میزبان به واکسن، ایجاد آنتی HBs است. واکسن های هپاتیت B پاسخ ایمنی ضد HBc ایجاد نمی کنند. آنتی HBs مثبت همراه با HBsAg منفی و آنتی HBc منفی نشان دهنده مصونیت در نتیجه واکسیناسیون است، در حالی که تیتر مثبت برای آنتی HBs و anti-HBc نشان دهنده مصونیت از عفونت قبلی با HBV است.

آزمایشات مولکولی

آزمایش مولکولی برای ویروس هپاتیت B برای تأیید عفونت مزمن توسط این ویروس، برای تعیین کمیت DNA ویروس در سرم بیماران مبتلا به عفونت مزمن، و برای نظارت بر پیشرفت بیماری و پاسخ به درمان ضد ویروسی استفاده می شود.

تشخیص عفونت حاد یا مزمن ویروس هپاتیت B بر اساس وجود نشانگرهای سرولوژیکی مانند آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت  HBsAg و آنتی بادی های ضد HBc ویروس هپاتیتB یا تشخیص DNA ویروس است. با آزمایش مولکولی اگرچه تشخیص عفونت حاد و مزمن HBV معمولاً با روش‌های سرولوژیکی انجام می‌شود، تشخیص و تعیین کمی DNA ویروس مفید است زیرا:

ممکن است برخی موارد عفونت حاد HBV را خیلی زود و قبل از شروع HBsAg تشخیص دهد

ممکن است عفونت HBV فعال را از غیر فعال تشخیص دهد

می تواند پاسخ بیمار به درمان ضد ویروسی را بررسی کند

وجود HBV DNA در سرم یک شاخص قابل اعتماد برای تکثیر فعال ویروس است. سطح DNA ویروسی 30 روز پس از عفونت قابل تشخیص هستند، در طول هپاتیت حاد به اوج خود می رسند و با کنترل عفونت به تدریج کاهش می یابند و ناپدید می شوند. در موارد هپاتیت حاد ویروسی با نتایج مبهم یا حاشیه ای HBsAg، آزمایش مولکولی برای DNA ویروسی در سرم یک آزمایش مفید است، زیرا DNA تقریباً 21 روز قبل از ظاهر شدن HBsAg در سرم قابل تشخیص است.

 بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن قادر به حذف ویروس نیستند و HBsAg مثبت باقی می مانند. این موارد را می توان به عنوان فعال مزمن (سطوح DNA ویروسی بالا، HBeAg مثبت) یا غیر فعال مزمن (سطح DNA ویروسی کم یا غیرقابل تشخیص، HBeAg منفی) طبقه بندی کرد. سطح سرمی DNA ویروسی در تعیین وضعیت هپاتیت مزمن B با تشخیص موارد فعال و غیرفعال مفید است. بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن فعال در معرض خطر بیشتری برای بیماری کبدی شدیدتر هستند و نسبت به بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن غیرفعال عفونی تر هستند. فعال شدن مجدد عفونت مزمن HBV غیر فعال ممکن است رخ دهد. با یا بدون ظهور مجدد HBeAg سرم. در این بیماران، تشخیص DNA ویروسی تنها شاخص قابل اعتماد تکثیر فعال ویروس است.

 هدف درمانی در بیماران HBeAg مثبت دستیابی به سرکوب طولانی مدت تکثیر ویروس با DNA غیرقابل شناسایی HBV و از بین رفتن HBeAg است. هدف درمانی در بیماران HBeAg منفی، سرکوب طولانی مدت ویروس است. ظهور سویه‌های HBV مقاوم به دارو یا با ظهور مجدد DNA ویروس در سرم (پس از غیرقابل تشخیص شدن) یا با افزایش سطح DNA ویروسی (پس از افت اولیه) مشخص می‌شود.

 یادداشت مهم

 نتایج آزمایشات آزمایشگاهی مهمترین پارامتر برای تشخیص و پایش همه شرایط پاتولوژیک است. 70 تا 80 درصد تصمیمات تشخیصی بر اساس آزمایشات آزمایشگاهی است. تفسیر صحیح نتایج آزمایشگاهی به پزشک اجازه می دهد تا "سالم" را از "بیمار" تشخیص دهد.

 نتایج آزمایشات آزمایشگاهی نباید به سادگی تفسیر شود نتیجه عددی یک تحلیل واحد نتایج آزمایش باید در رابطه با هر مورد فردی و سابقه خانوادگی، یافته‌های بالینی و نتایج سایر آزمایش‌ها و اطلاعات آزمایشگاهی تفسیر شود. پزشک شما باید اهمیت نتایج آزمایش شما را توضیح دهد.

مطالب مرتبط :

قیمت آزمایش هپاتیت | بهترین آزمایشگاه برای هپاتیت

آزمایش هپاتیت در منزل | تفسیر آزمایش هپاتیت

علائم هپاتیت در زنان و مردان |عفونت همزمان هپاتیت و ایدز

آزمایش ایدز فوری؛ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) می تواند از طریق تماس با برخی مایعات بدن آلوده منتقل شود. در صورت عدم درمان، HIV می تواند به تدریج توانایی بدن برای مبارزه با عفونت های جدی و سرطان را از بین ببرد.

آزمایشات HIV از نمونه های خون، مایع دهان یا ادرار برای تشخیص وجود ویروس HIV، آنتی ژن ها و/یا آنتی بادی های تولید شده توسط بدن در پاسخ به عفونت HIV استفاده می کنند. آزمایش تنها راه است برای تشخیص اینکه آیا فرد مبتلا به HIV است یا خیر.

هدف از آزمون

هدف از آزمایشات HIV تعیین وجود عفونت HIV است که معمولاً با استفاده از خون، مایعات دهانی یا نمونه ادرار انجام می شود. آزمایشات HIV ممکن است به عنوان یک آزمایش غربالگری معمول، به عنوان یک آزمایش تشخیصی پس از قرار گرفتن در معرض احتمالی HIV، یا در بیمارانی که علائم عفونت HIV دارند استفاده شود.

آنچه بررسی میشود چیست؟

آزمایش HIV وجود مواد ژنتیکی ویروس HIV، آنتی ژن ها و/یا آنتی بادی ها را تشخیص می دهد. اگر این مواد شناسایی شوند، تست نتایج مثبت HIV را نمایان میکند. تست ها هستند بر روی نمونه های خون، ادرار یا مایع دهان انجام می شود.

 چه زمانی باید آزمایش HIV بدهم؟

 از آنجایی که HIV در درجه اول یک بیماری مقاربتی (STD) است، آزمایش برای افرادی که از نظر جنسی فعال هستند بسیار مهم است - به ویژه آنهایی که چندین شریک جنسی دارند. آزمایش HIV برای موارد زیر توصیه می شود:

 نوزادان با  مادران HIV مثبت

 افرادی که به دنبال درمان برای هر STD دیگری هستند

 افرادی که سابقلا مبتلا به  سل یا هپاتیت  بوده اند.

 افرادی که رابطه جنسی محافظت نشده با چندین شریک جنسی دارند

 مادران باردار قبل از اقدام به بارداری

 کسانی که از سوزن مشترک برای تزریق مواد مخدر استفاده می کنند

 توجه به این نکته مهم است که همه افرادی که به HIV آلوده هستند علائم اولیه را نشان نمی دهند. با این حال، دو تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض HIV، ممکن است علائم زیر را تجربه کنید:

•  لرز
•  تب
•  دردهای عضلانی
•  عرق شبانه
•  اسهال طولانی مدت
•  راش روی تنه
•  گلو درد
•  لکه بر روی پوست یا در دهان
•  غدد یا غدد لنفاوی متورم
•  خستگی غیر قابل توضیح
•  کاهش وزن بی دلیل

 این علائم فقط برای  HIV نیست و جهت پیش آگهی وضعیت بیماری شما کفایت نمیکند - فقط تست ازمایشگاهی مثبت  می تواند یک مورد مثبت را قطعی تأیید کند.

  پیدا کردن آزمایش HIV

 نحوه انجام آزمایش

 آزمایش HIV در مطب پزشکان، کلینیک های پزشکی  و آزمایشگاه های تشخیص طبی ( بهترین گزینه)و بسیاری از سازمان های مبتنی بر جامعه انجام می شود.

چه نوع تست هایی در دسترس هستند و چگونه کار می کنند؟

سه گونه تست تشخیصی HIV وجود دارد:

آزمایش آنتی بادی، آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی و آزمایش اسید نوکلئیک (NAT).

هنگامی که در معرض عوامل بیولوژیکی مانند ویروس ایدز قرار می گیرید، آنتی بادی ها در بدن شما توسط سیستم ایمنی بدن شروع به تولید شدن میکنند. آنتی ژن ها عوامل  خارجی هستند که سبب می شوند دستگاه ایمنی بدن شما فعال شود.

آزمایش HIV معمولاً بر روی خون یا مایع دهان انجام می شود. آنها همچنین ممکن است بر روی ادرار انجام شوند.

تست آنتی بادی

آزمایش آنتی بادی آنتی‌بادی‌های ضد HIV را در خون یا مایع دهان شما جستجو می‌کند.اکثر آزمایش‌های سریع و تنها خودآزمایی HIV تأیید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) آزمایش‌های آنتی‌بادی هستند.

به طور کلی، آزمایش‌های آنتی‌بادی که از خون ورید استفاده می‌کنند، می‌توانند HIV را زودتر از آزمایش‌هایی که با خون از انگشت یا مایع دهانی انجام می‌شود، تشخیص دهند.

تست آنتی ژن/آنتی بادی

آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی هم آنتی بادی و هم آنتی ژن HIV را جستجو می کند.

آزمایش های آنتی ژن/آنتی بادی توصیه می شود در آزمایشگاه انجام شود. این آزمایش آزمایشگاهی شامل خون گیری از ورید است.

 همچنین یک آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی سریع در دسترس است که با خون از انگشت انجام می شود.

 آزمایش اسید نوکلئیک (NAT)

 با NAT، تکنیسین خون را از رگ شما می گیرد و نمونه را برای آزمایش به آزمایشگاه می فرستد.

 این آزمایش می تواند تشخیص دهد که آیا یک فرد HIV دارد یا چه مقدار ویروس در خون وجود دارد (تست بار ویروسی HIV).

 NAT این قابلیت رادارد تا ویروس  HIV را سریعتر  از سایر انواع تستها تشخیص دهد.

 این آزمایش باید برای افرادی در نظر گرفته شود که اخیراً در معرض قرار گرفته اند و علائم اولیه HIV را دارند و با آزمایش آنتی بادی یا آنتی ژن/آنتی بادی منفی بوده اند.

 چه مدت زمانی لازم است تا من  نتیجه  تست HIV خودم را دریافت کنم؟

 این می تواند وابسته  به نوع تست HIV و محل انجام تست باشد.

 ممکن است چندین روز طول بکشد تا نتایج آزمایش شما با آزمایش NAT یا آنتی ژن/آنتی بادی آزمایشگاهی دریافت شود.

 آیا آزمایش HIV این قابلیت را دارد که  ویروس را سریعا پس از قرار گرفتن در معرض آن تشخیص دهد؟

 هیچ آزمایش HIV نمی تواند HIV را بلافاصله پس از عفونت تشخیص دهد. این به دلیل دوره پنجره است – (زمان بین قرار گرفتن در معرض HIV و زمانی که آزمایش می تواند HIV را در بدن شما تشخیص دهد). دوره پنجره بستگی به نوع آزمایش HIV دارد. آزمایش اسید نوکلئیک معمولاً می‌تواند HIV را سریع‌ترین زمان (حدود 10 تا 33 روز پس از قرار گرفتن در معرض) تشخیص دهد.

در زمان  انجام تست HIV چه انتظاری ممکن است داشته باشید؟

راه های زیادی برای انجام آزمایش HIV وجود دارد. تجربه آزمایش اچ آی وی شما ممکن است بسته به محل انجام آزمایش و انواع آزمایش های ارائه شده در یک مکان خاص متفاوت باشد.

آزمایش HIV در محیط مراقبت بهداشتی یا آزمایشگاه:

اگر آزمایشی را در یک محیط مراقبت بهداشتی یا آزمایشگاه انجام دهید، یک پزشک یا تکنسین آزمایشگاه نمونه ای از خون یا مایع دهان شما را می گیرد. اگر این یک آزمایش سریع است که با مصرف مایعات خوراکی یا با خراشیدن انگشت برای چند قطره خون انجام می شود، ممکن است بتوانید منتظر نتایج بمانید. اگر نمونه خونی است که به آزمایشگاه می رود، ممکن است چندین روز طول بکشد تا نتایج شما در دسترس باشد. پزشک یا مشاور شما ممکن است در مورد عوامل خطر HIV با شما صحبت کند، به هر سوالی پاسخ دهد و مراحل بعدی را با شما در میان بگذارد، به خصوص اگر نتیجه آزمایش سریع شما مثبت باشد.

اگر  نتیجه تست شما منفی شد، می توانید مطمئن شوید  که ایدز را ندارید. شما می توانید اقداماتی را برای پیشگیری از HIV انجام دهید، مانند استفاده از پروفیلاکسی قبل از مواجهه.

 اگر تست سواب دهان یا نیش انگشت شما مثبت باشد، برای تایید نتایج باید با نمونه خون پیگیری شود.

 اگر نتیجه آزمایش نمونه خون تاییدی مثبت باشد، آزمایشگاه آزمایش‌های بعدی را انجام می‌دهد. اگر نتیجه آزمایش مثبت دریافت کردید، می توانید برای درمان HIV (به نام درمان ضد رتروویروسی یا ART) دارویی مصرف کنید که از سلامت شما محافظت می کند و از انتقال آن به دیگران جلوگیری می کند. ممکن است بتوانید از همان روزی که نتیجه آزمایش خود را دریافت کردید، درمان را شروع کنید.

 اگر نتیجه تست شما منفی است و در طی 3 ماه گذشته در معرض ویروس نیز قرار نگرفته اید، قطعا مطمئن باشید که HIV ندارید.

انواع آزمایش HIV و دوره های پنجره آنها

سه نوع آزمایش HIV وجود دارد: آزمایش اسید نوکلئیک (NAT)، آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی، و آزمایش آنتی بادی، و همه آنها دوره های پنجره متفاوتی دارند:

آزمایش اسید نوکلئیک (NAT) - یک NAT معمولاً 10 تا 33 روز پس از مواجهه می‌تواند تشخیص دهد که آیا عفونت HIV دارید یا خیر. این توسط یک آزمایشگاه بر روی خون از رگ شما انجام می شود.

آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی - آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی که توسط آزمایشگاه انجام می شود خون از ورید شما معمولاً می تواند عفونت HIV را 18 تا 45 روز پس از مواجهه تشخیص دهد.

 تست آنتی بادی: معمولاً یک آزمایش آنتی بادی می تواند عفونت HIV را 23 تا 90 روز پس از قرار گرفتن در معرض آن تشخیص دهد. اکثر تست های سریع و خودآزمایی تست آنتی بادی هستند. به طور کلی، آزمایش‌های آنتی‌بادی که از خون ورید استفاده می‌کنند، HIV را زودتر پس از عفونت تشخیص می‌دهند از پزشک یا مشاور تست اچ آی وی در مورد دوره پنجره آزمایش خود و اینکه آیا برای تأیید نتایج به آزمایش بعدی نیاز خواهید داشت، بپرسید.

 اگر بعد از در معرض  قرار گرفتن با ویروس نتیجه تست منفی بود، پس از دوره پنجره  باید حتما دوباره تست را اجرا کنید  . به یاد داشته باشید، تنها در صورتی می توانید مطمئن باشید که HIV منفی هستید:

 آخرین آزمایش شما بعد از دوره پنجره منفی باشد. و  در طول دوره پنجره در معرض احتمالی HIV قرار نگرفته اید. اگر یک قرار گرفتن در معرض بالقوه جدید داشته اید، باید دوباره آزمایش شوید.

 هزینه آزمایش چقدر است؟

 هزینه آزمایش اچ‌آی‌وی معمولاً توسط بیمه بدون پرداخت هزینه پرداخت می‌شود، اگرچه هزینه‌های خاص به پوشش بیمه‌ای فرد و محل انجام آزمایش بستگی دارد. برای جزئیات هزینه های خاص با برنامه بهداشتی و ازمایشگاه خود تماس بگیرید.

 قبل از آزمون

 برای آزمایش HIV که در یک مرکز پزشکی یا آزمایشگاه انجام می شود، قبل از انجام آزمایش نیازی به آمادگی نیست. نوع آزمایش HIV تجویز بستگی به دلیل فرد برای انجام آزمایش دارد، بنابراین اگر فکر می کنید در معرض HIV قرار گرفته اید یا علائم عفونت HIV را تجربه کرده اید، مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنید.

 در طول آزمون

 هنگامی که آزمایش اچ آی وی در یک مرکز پزشکی یا آزمایشگاه انجام می شود، یک متخصص به شما در مورد نحوه گرفتن نمونه خون، مایع دهان یا ادرار آموزش می دهد.

در تست های   آزمایشگاهی شناسایی ویروس  اچ‌آی‌وی نمونه خون را از طریق ورید بازوی شما می‌گیرند. این فرآیند  زمانی کمتر از پنج دقیقه از شما میگیرد و گاهی برخی از افراد  ممکن است ناراحتی جزئی مانند درد یا سوزش در محلی که سوزن وارد بازو شده است را احساس کنند. وقتی نمونه از سواب دهانی یا ادرار گرفته می شود، دردی وجود ندارد.

 بعد از آزمون

 اگر خون از ورید گرفته شده باشد، با گاز تمیز یا گلوله پنبه ای روی محل سوراخ شده فشار وارد می شود. ممکن است به شما دستور داده شود که گاز را در جای خود نگه دارید تا کبودی کاهش یابد. اگر چه خطرات جزئی ناشی از خونگیری از جمله عفونت و سبکی سر وجود دارد، اما هیچ محدودیتی برای فعالیت پس از اتمام خونگیری وجود ندارد.

 نتایج آزمایش HIV

 دریافت نتایج آزمون

 چه مدت طول می کشد تا نتایج آزمایش HIV به نوع آزمایش انجام شده بستگی دارد:

 آزمایش‌های آزمایشگاهی: هر دو آزمایش بار ویروسی و آنتی‌ژن/آنتی‌بادی که در آزمایشگاه انجام می‌شوند، نیاز دارند خون برای آزمایش فرستاده شود. نتایج این نوع تستها  اغلب چندین روز زمان می برد تا در دسترس باشد.

 تست های سریع آنتی بادی: این آزمایش ها بر روی مایع دهان یا خون از نوک انگشت انجام می شود. نتایج این نوع تست ها در 30 دقیقه یا کمتر آماده می شود.

 برای تست های شناسایی  HIV که در یک مکان مراقبت پزشکی یا ازمایشگاه انجام می‌شود، یک کارمند آموزش دیده  حاضر است و نتایج تست  شما را گزارش می‌کند و جهت  پاسخ به هر سؤالی در دسترس خواهد بود. پزشک همچنین می توانند در مورد عوامل خطر شما برای HIV صحبت کنند و در صورت مثبت بودن نتایج آزمایش HIV به شما در مورد مراحل بعدی توصیه کنند.

 تفسیر نتایج آزمون

 نتایج آزمایش HIV به صورت مثبت، منفی یا نامشخص گزارش می شود. نتایج آزمایشات HIV باید با احتیاط تفسیر شود. انجام آزمایشات بعدی اغلب ضروری است. بیماران باید دوره پنجره آزمایش، زمان بین آلوده شدن فرد به HIV و زمانی که آزمایش می تواند عفونت را تشخیص دهد، در نظر بگیرند.

 هیچ آزمایشی نمی تواند HIV را بلافاصله پس از عفونت تشخیص دهد و تمام آزمایشات HIV دارای یک دوره پنجره هستند. طول دوره پنجره از آزمونی به آزمون دیگر متفاوت است و بین دو تا 12 هفته متغیر است.

 نتیجه آزمایش HIV منفی به این معنی است که آنتی بادی ها یا آنتی ژن های HIV در آزمایش شناسایی نشده اند. اگر فردی در طول دوره آزمایشی با HIV مواجه نشده باشد، برای عفونت HIV منفی در نظر گرفته می شود. اگر فردی در طول دوره آزمایشی در معرض احتمالی قرار گرفته باشد، آزمایش HIV باید پس از گذراندن دوره پنجره تکرار شود.

 نتایج مثبت در آزمایش HIV باید از طریق آزمایش های بعدی تأیید شود. آزمایشات آزمایشگاهی آزمایش دوم را روی همان نمونه خون آزمایش اول انجام می دهند. اگر در یک آزمایش سریع نتیجه مثبت دریافت کردید، متخصص یک آزمایش تاییدی دوم را برنامه ریزی می کند. نتایج آزمایش HIV مثبت در خانه نیز باید در آزمایشگاه تأیید شود. اگر نتیجه آزمایش پیگیری نیز مثبت باشد، فرد HIV مثبت در نظر گرفته می شود.

 نتایج نامشخص در آزمایش اچ‌آی‌وی زمانی رخ می‌دهد که آزمایش غربالگری اولیه مثبت باشد، سپس آزمایش بعدی منفی باشد. در این شرایط، پزشکان ممکن است برای تأیید بیشتر، آزمایش دقیق بار ویروس HIV را درخواست کنند.

تالاسمی گروه ناهمگنی از اختلالات خونی است که بر ژن‌های هموگلوبین تأثیر می‌گذارد و منجر به اریتروپوئز بی‌اثر می‌شود. کاهش تولید هموگلوبین منجر به کم خونی در سنین پایین می شود و برای حفظ سطح هموگلوبین نیاز به تزریق مکرر خون است.

معرفی

تالاسمی ها گروه ناهمگنی از اختلالات ژنتیکی هستند که از کاهش سنتز زنجیره های هموگلوبین (Hb)آلفا یا بتا ناشی می شوند. هموگلوبین به عنوان جزء حامل اکسیژن در گلبول های قرمز عمل می کند. از دو پروتئین آلفا و بتا تشکیل شده است. اگر بدن به اندازه کافی یکی از این دو پروتئین را تولید نکند، گلبول های قرمز به درستی تشکیل نمی شوند و نمی توانند اکسیژن کافی را حمل کنند. این باعث کم خونی می شود که از اوایل کودکی شروع می شود و در طول زندگی ادامه می یابد. تالاسمی یک بیماری ارثی است، به این معنی که حداقل یکی از والدین باید ناقل این بیماری باشد. این بیماری در اثر یک جهش ژنتیکی یا حذف برخی از قطعات کلیدی ژن ایجاد می شود.

 تالاسمی آلفا به دلیل حذف ژن آلفا گلوبین ایجاد می شود که منجر به کاهش یا عدم تولید زنجیره آلفا گلوبین می شود. ژن آلفا گلوبین دارای 4 آلل است و شدت بیماری بسته به تعداد حذف آلل ها از خفیف تا شدید متغیر است. حذف چهار آلل شدیدترین شکلی است که در آن آلفا گلوبین تولید نمی شود و زنجیره های گامای اضافی (در دوران جنینی وجود دارد) تترامرها را تشکیل می دهند. با زندگی ناسازگار است و منجر به هیدروپس جنینی می شود. حذف یک آلل خفیف ترین شکل است و عمدتاً از نظر بالینی خاموش است.

 بتا تالاسمی ناشی از جهش های نقطه ای در ژن بتا گلوبین است. بر اساس زیگوسیته جهش ژن بتا به سه دسته تقسیم می شود. یک جهش هتروزیگوت (تالاسمی بتا پلاس) منجر به بتا تالاسمی مینور می شود که در آن زنجیره های بتا تولید ناکافی می شوند. خفیف است و معمولاً بدون علامت است. بتا تالاسمی ماژور در اثر یک جهش هموزیگوت (تالاسمی بتا صفر) ژن بتا گلوبین ایجاد می شود که منجر به غیاب کامل زنجیره های بتا می شود. از نظر بالینی به صورت زردی، تاخیر در رشد، هپاتواسپلنومگالی، ناهنجاری های غدد درون ریز و کم خونی شدید که نیاز به تزریق خون مادام العمر دارد، ظاهر می شود. وضعیت بین این دو نوع بتا تالاسمی اینترمدیا با علائم بالینی خفیف تا متوسط ​​نامیده می شود.

 یک ژن جهش یافته: علائم و نشانه های خفیف. این بیماری تالاسمی مینور نامیده می شود.

 دو ژن جهش یافته: علائم و نشانه ها متوسط ​​تا شدید خواهند بود. این بیماری تالاسمی ماژور یا کم خونی کولی نامیده می شود. نوزادانی که با دو ژن جهش‌یافته بتا هموگلوبین متولد می‌شوند معمولاً در بدو تولد سالم هستند، اما بیماری پس از ۶ ماه از زندگی، زمانی که هموگلوبین جنینی (Hb-گاما) ناپدید می‌شود و Hb بزرگسال جایگزین می‌شود، ظاهر می‌شود.

 زنجیره های آلفا گلوبین جفت نشده اضافی در بتا تالاسمی تجمع یافته و رسوب می کند که به غشای گلبول های قرمز آسیب می رساند و منجر به همولیز داخل عروقی می شود. این مرگ زودرس سلول های پیش ساز اریتروئید منجر به اریتروپوئز بی اثر می شود و بعداً منجر به گسترش خارج مغزی خون سازی می شود.

 توارث همزمان تالاسمی آلفا: بیماران بتا تالاسمی با وراثت همزمان آلفا تالاسمی به دلیل عدم تعادل زنجیره آلفا-بتا کمتر، سیر بالینی خفیف‌تری دارند.

 همزیستی صفت سلول داسی شکل: وجود صفت سلول داسی شکل با بتا تالاسمی یک هموگلوبینوپاتی عمده است و منجر به تظاهرات بیماری سلول داسی می شود. بر خلاف صفت سلول داسی شکل که در آن Hb اصلی HbA است، در حالت همزیستی Hb اصلی HbS است که بیش از 60 درصد هموگلوبین را تشکیل می‌دهد که به ماهیت بیماری بستگی دارد (بتا صفر یا بتا پلاس).

 هموگلوبین (HbE) یک نوع رایج هموگلوبین است که در جمعیت جنوب شرقی آسیا یافت می شود. این ارتباط با فنوتیپ بتا تالاسمی دارد، زیرا افراد مبتلا به تالاسمی در این منطقه معمولاً HbE دارند.

 دو اصطلاح جدید که بیشتر در محیط‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از: تالاسمی‌های نیاز به انتقال خون و تالاسمی‌هایی که نیاز به انتقال خون ندارند و همه طبقه‌بندی اولیه بسته به نیاز به تزریق مکرر خون یا عدم نیاز به این دو نوع است.

 اتیولوژی

 تالاسمی اتوزومال مغلوب است، به این معنی که برای انتقال بیماری به نسل بعدی، هر دو والدین باید مبتلا یا ناقلین باشند. این بیماری در اثر جهش یا حذف ژن های Hb ایجاد می شود که منجر به تولید کم یا عدم وجود زنجیره های آلفا یا بتا می شود. بیش از 200 جهش وجود دارد که به عنوان مقصر ایجاد تالاسمی شناخته شده است. تالاسمی آلفا در اثر حذف ژن‌های آلفا گلوبین ایجاد می‌شود و تالاسمی‌های بتا در اثر جهش نقطه‌ای در محل اتصال و نواحی پروموتر ژن بتاگلوبین در کروموزوم 11 ایجاد می‌شوند.

 همه گیرشناسی

 تالاسمی آلفا در جمعیت های آسیایی و آفریقایی شایع است در حالی که بتا تالاسمی در جمعیت مدیترانه ای شایع تر است، اگرچه در آسیای جنوب شرقی و آفریقا نیز نسبتا شایع است. شیوع در این مناطق ممکن است تا 10 درصد باشد. تعداد واقعی بیماران مبتلا به تالاسمی در ایالات متحده ناشناخته است، زیرا هیچ روش غربالگری موثری وجود ندارد.

تظاهرات تالاسمی

 تظاهرات تالاسمی بسته به نوع و شدت آن بسیار متفاوت است. شرح حال کامل و معاینه فیزیکی می تواند سرنخ های متعددی را ارائه دهد که گاهی برای خود بیمار واضح نیست. می توان به یافته های زیر اشاره کرد:

 پوست

 پوست ممکن است رنگ پریدگی را به دلیل کم خونی و زردی به دلیل هیپربیلی روبینمی ناشی از همولیز داخل عروقی نشان دهد بیماران معمولاً خستگی ناشی از کم خونی را به عنوان اولین علامت نشان می دهند. معاینه اندام ها می تواند زخم را نشان دهد. رسوب مزمن آهن به دلیل تزریق های متعدد می تواند منجر به برنز شدن پوست شود.

 عضلانی اسکلتی

 گسترش خارج مغزی خون سازی منجر به تغییر شکل استخوان های صورت و سایر استخوان ها و ظاهری به نام صورت سنجاب می شود.

 قلبی

 رسوب آهن در میوسیت های قلبی در اثر تزریق مزمن می تواند ریتم قلب را مختل کند و نتیجه آن آریتمی های مختلف است. به دلیل کم خونی مزمن، نارسایی قلبی آشکار نیز می تواند ایجاد شود.

 شکمی

 هیپربیلی روبینمی مزمن می تواند منجر به رسوب سنگ های صفراوی بیلی روبین شود و به صورت درد کولیکی معمولی سنگ کلیه ظاهر شود. هپاتواسپلنومگالی می تواند ناشی از رسوب مزمن آهن و همچنین خون سازی خارج مدولاری در این اندام ها باشد. انفارکتوس طحال یا اتوفاژی ناشی از همولیز مزمن به دلیل تنظیم ضعیف خون سازی است .

 کبدی

 درگیری کبدی یک یافته شایع در تالاسمی است، به ویژه به دلیل نیاز مزمن به تزریق خون. نارسایی مزمن کبدی یا سیروز می‌تواند ناشی از رسوب مزمن آهن یا هپاتیت ویروسی مرتبط با انتقال خون باشد.

 نرخ رشد آهسته

 کم خونی می تواند سرعت رشد کودک را مهار کند و تالاسمی می تواند باعث تاخیر در بلوغ شود. توجه ویژه باید بر روی رشد و تکامل کودک با توجه به سن متمرکز شود.

 غدد درون ریز

 اضافه بار آهن می تواند منجر به رسوب آن در سیستم های مختلف اندام های بدن و در نتیجه کاهش عملکرد سیستم های مربوطه شود. رسوب آهن در پانکراس می تواند منجر به دیابت شود. در غدد تیروئید یا پاراتیروئید می تواند به ترتیب منجر به کم کاری تیروئید و کم کاری پاراتیروئید شود. رسوب در مفاصل منجر به آرتروپاتی مزمن می شود. در مغز، آهن ترجیح می دهد در ماده سیاه تجمع یابد و به صورت بیماری پارکینسون زودرس و سایر مشکلات فیزیاتری ظاهر می شود.

 ارزیابی آزمایشگاهی

 چندین آزمایش آزمایشگاهی برای غربالگری و تشخیص تالاسمی ایجاد شده است:

 شمارش کامل خون (CBC) CBC اغلب اولین بررسی در مورد مشکوک به تالاسمی است. CBC که هموگلوبین پایین و MCV پایین را نشان می دهد، اولین نشانه تالاسمی است، پس از رد کمبود آهن به عنوان علت کم خونی. محاسبه شاخص منتزر (میانگین حجم جسمی تقسیم بر تعداد گلبول های قرمز) مفید است. منتزر کمتر از 13 نشان می دهد که بیمار مبتلا به تالاسمی است و شاخص بیش از 13 نشان می دهد که بیمار به دلیل کمبود آهن کم خونی دارد.

 اسمیر خون محیطی: اسمیر خون (که اسمیر محیطی و دیفرانسیل دستی نیز نامیده می شود) در مرحله بعدی قرار دارد تا خواص اضافی گلبول قرمز را ارزیابی کند. تالاسمی می تواند با یافته های زیر در اسمیر خون محیطی ظاهر شود:

 سلول های میکروسیتیک (MCV کم)

 سلول های هیپوکرومیک

 تنوع در اندازه و شکل (آنیزوسیتوز و پویکیلوسیتوز)

 افزایش درصد رتیکولوسیت ها

 اجسام هاینز

 مطالعات آهن (آهن سرم، فریتین، ظرفیت اتصال آهن غیراشباع (UIBC)، ظرفیت اتصال آهن کل (TIBC) و درصد اشباع ترانسفرین) نیز برای رد کم خونی فقر آهن به عنوان علت زمینه ای انجام می شود.

 سطوح پورفیرین گلبول قرمز ممکن است برای تشخیص نامشخص بتا تالاسمی مینور از کمبود آهن یا مسمومیت با سرب بررسی شود. افراد مبتلا به بتا تالاسمی دارای سطوح پورفیرین طبیعی خواهند بود، اما افرادی که شرایط دومی دارند سطوح پورفیرین بالایی خواهند داشت.

 الکتروفورز هموگلوبین: ارزیابی هموگلوبینوپاتی (Hb) نوع و مقادیر نسبی هموگلوبین موجود در گلبول های قرمز را ارزیابی می کند. هموگلوبین A (HbA)، که از هر دو زنجیره آلفا و بتا گلوبین تشکیل شده است، نوعی هموگلوبین است که به طور معمول 95٪ تا 98٪ هموگلوبین را برای بزرگسالان تشکیل می دهد. هموگلوبین A2 (HbA2) معمولاً 2٪ تا 3٪ هموگلوبین است، در حالی که هموگلوبین F معمولاً کمتر از 2٪ هموگلوبین را در بزرگسالان تشکیل می دهد.

 تالاسمی بتا تعادل تشکیل زنجیره هموگلوبین بتا و آلفا را مختل می کند. بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور معمولاً دارای درصد بیشتری از HbF و HbA2 و عدم وجود یا HbA بسیار پایین هستند. افراد مبتلا به بتا تالاسمی مینور معمولاً افزایش خفیف HbA2 و کاهش خفیف HbA دارند. HbH شکل کمتری از هموگلوبین است که ممکن است در برخی موارد تالاسمی آلفا دیده شود. HbS هموگلوبین رایج در افراد مبتلا به بیماری سلول داسی شکل است.

 ارزیابی هموگلوبینوپاتی (Hb) برای غربالگری قبل از تولد هنگامی که والدین در معرض خطر بالای ناهنجاری های هموگلوبین و غربالگری هموگلوبین نوزادان اجباری هستند، استفاده می شود.

 تجزیه و تحلیل DNA: این آزمایش‌ها به تایید جهش در ژن‌های تولیدکننده گلوبین آلفا و بتا کمک می‌کنند. آزمایش DNA یک روش معمول نیست، اما می‌تواند برای کمک به تشخیص تالاسمی و تعیین وضعیت ناقل در صورت نیاز استفاده شود.

 از آنجایی که داشتن اقوام ناقل جهش برای تالاسمی خطر ابتلای فرد به ژن جهش یافته مشابه را افزایش می دهد. مطالعات خانوادگی ممکن است برای ارزیابی وضعیت ناقل و انواع جهش های موجود در سایر اعضای خانواده ضروری باشد.

 آزمایش ژنتیکی مایع آمنیوتیک در موارد نادری که جنین خطر ابتلا به تالاسمی را افزایش می دهد مفید است. این امر به ویژه در صورتی مهم است که هر دو والدین احتمالاً دارای جهش باشند، زیرا خطر این را افزایش می دهد که فرزندشان ترکیبی از ژن های غیرطبیعی را به ارث برده و باعث شکل شدیدتر تالاسمی شود. تشخیص قبل از تولد با نمونه برداری از پرزهای کوریونی در هفته های 8 تا 10 یا با آمنیوسنتز در هفته های 14 تا 20 بارداری می تواند در خانواده های پرخطر انجام شود.

 ارزیابی چند سیستمی: ارزیابی کلیه سیستم های مرتبط به دلیل دخالت مکرر آنها در پیشرفت بیماری باید به طور منظم انجام شود. تصویربرداری مجاری صفراوی و کیسه صفرا، سونوگرافی شکم، ام آر آی قلب، اندازه گیری هورمون سرم نمونه هایی هستند که بسته به شک بالینی و شرح مورد می توانند انجام یا تکرار شوند.

درمان

 درمان تالاسمی به نوع و شدت بیماری بستگی دارد.

1- تالاسمی خفیف (Hb: 6 تا 10 گرم در دسی لیتر):

 علائم و نشانه‌ها معمولاً با تالاسمی مینور خفیف هستند و در صورت وجود، درمان کمی لازم است. گاهی اوقات، بیماران ممکن است نیاز به تزریق خون داشته باشند، به ویژه پس از جراحی، پس از زایمان یا برای کمک به مدیریت عوارض تالاسمی.

2- تالاسمی متوسط ​​تا شدید (Hb کمتر از 5 تا 6 گرم در دسی لیتر):

 انتقال خون مکرر: اشکال شدیدتر تالاسمی اغلب نیاز به تزریق خون منظم، احتمالاً هر چند هفته یکبار دارد. هدف حفظ هموگلوبین در حدود 9 تا 10 میلی‌گرم در دسی‌لیتر برای ایجاد حس خوب و همچنین کنترل اریتروپوئز و سرکوب خون‌سازی خارج مدولاری است. برای محدود کردن عوارض مربوط به انتقال خون، گلبول‌های قرمز (RBC) شسته شده و بسته‌بندی شده با تقریباً 8 تا 15 میلی‌لیتر سلول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن طی 1 تا 2 ساعت توصیه می‌شود.

 کیلات درمانی: به دلیل تزریق مزمن، آهن شروع به رسوب می کند در اندام های مختلف بدن کیلاتورهای آهن (دفراسیروکس، دفروکسامین، دفریپرون) به طور همزمان برای حذف آهن اضافی از بدن تجویز می شود.

 پیوند سلول های بنیادی: پیوند سلول های بنیادی، (پیوند مغز استخوان)، یک گزینه بالقوه در موارد منتخب، مانند کودکان متولد شده با تالاسمی شدید است. می تواند نیاز به انتقال خون مادام العمر را برطرف کند. با این حال، این روش عوارض خاص خود را دارد و پزشک باید این موارد را با فواید آن بسنجد. خطرات شامل بیماری پیوند در مقابل میزبان، درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی مزمن، شکست پیوند، و مرگ و میر ناشی از پیوند است.

 ژن درمانی: این آخرین پیشرفت در مدیریت تالاسمی شدید است. این شامل برداشت سلول‌های بنیادی خونساز اتولوگ (HSCs) از بیمار و اصلاح ژنتیکی آنها با ناقل‌هایی است که ژن‌های طبیعی را بیان می‌کنند. پس از اینکه بیماران شرایط لازم را برای از بین بردن HSCهای موجود انجام دادند، مجدداً به آنها تزریق می شود. از نظر ژنتیکی HSC های اصلاح شده زنجیره های هموگلوبین طبیعی تولید می کنند و اریتروپوئیزی طبیعی ایجاد می شود.

 تکنیک‌های ویرایش ژنوم: یکی دیگر از رویکردهای اخیر، ویرایش کتابخانه‌های ژنومی، مانند نوکلئازها ، تأثیرگذارهای فعال‌کننده رونویسی، و تکرارهای کوتاه پالیندروم بین‌فاصله تنظیم‌شده خوشه‌ای (CRISPR) با سیستم نوکلئاز Cas9 است. این تکنیک ها مکان های جهش خاصی را هدف قرار می دهند و آنها را با توالی طبیعی جایگزین می کنند. محدودیت این تکنیک تولید تعداد زیادی ژن اصلاح شده برای درمان بیماری است.

 اسپلنکتومی: بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور اغلب تحت عمل جراحی طحال برداشتن قرار می گیرند تا تعداد تزریقات مورد نیاز محدود شود. اسپلنکتومی توصیه معمول زمانی است که نیاز به تزریق سالانه به 200 تا 220 میلی لیتر گلبول قرمز بر کیلوگرم در سال با مقدار هماتوکریت 70 درصد یا بیشتر از آن افزایش یابد. اسپلنکتومی نه تنها تعداد تزریقات مورد نیاز را محدود می کند، بلکه گسترش خون سازی خارج مدولاری را نیز کنترل می کند. واکسیناسیون پس از طحال برداری لازم است جلوگیری از عفونت های باکتریایی از جمله پنوموکوک، مننگوکوک و هموفیلوس آنفولانزا. سپسیس پس از طحال برداری در کودکان امکان پذیر است، بنابراین این عمل 6 تا 7 سالگی به تعویق می افتد و سپس پنی سیلین برای پیشگیری تا رسیدن به سن مشخصی تجویز می شود.

 کوله سیستکتومی: بیماران به دلیل افزایش تجزیه هموگلوبین و رسوب بیلی روبین در کیسه صفرا ممکن است به سنگ کلیه مبتلا شوند. در صورت علامت دار شدن، بیماران باید همزمان با انجام اسپلنکتومی کوله سیستکتومی شوند.

 رژیم غذایی و ورزش:

 گزارش ها حاکی از آن است که نوشیدن چای به کاهش جذب آهن از دستگاه روده کمک می کند. بنابراین، در بیماران تالاسمی، چای ممکن است یک نوشیدنی سالم برای استفاده روتین باشد. ویتامین C به دفع آهن از روده کمک می کند، به خصوص زمانی که با دفروکسامین استفاده شود. اما استفاده از ویتامین C در مقادیر زیاد و بدون مصرف همزمان دفروکسامین، خطر بیشتری برای آریتمی کشنده دارد. بنابراین، توصیه می شود از مقادیر کم ویتامین C استفاده کنید همراه با شلاتورهای آهن (دفروکسامین).

 تشخیص های افتراقی

 کم خونی ناشی از فقر آهن: این مورد با مطالعات آهن و شاخص منتزر رد می شود.

 کم خونی بیماری مزمن و نارسایی کلیوی: نشانگرهای التهابی بالا (CRP، ESR) در این جهت است.

 کم خونی‌های سیدروبلاستیک: این موارد با مطالعات آهن و اسمیر خون محیطی رد می‌شوند.

 مسمومیت با سرب: با اندازه‌گیری سطح سرمی پروتوپورفیرین رد می‌شود.

 پیش بینی

 تالاسمی مینور معمولاً بدون علامت است و پیش آگهی خوبی دارد. معمولاً باعث افزایش عوارض یا مرگ و میر نمی شود.

 تالاسمی ماژور یک بیماری شدید است و پیش‌آگهی طولانی‌مدت آن به تبعیت از درمان به درمان‌های انتقال خون و کیلاسیون آهن بستگی دارد.

 عوارض

 تالاسمی ماژور می تواند عوارض زیر را ایجاد کند.

 یرقان و سنگ های صفراوی ناشی از هیپربیلی روبینمی

 نازک شدن قشر مغز و اعوجاج استخوان ها به دلیل خون سازی خارج مدولاری

 نارسایی قلبی با برون ده بالا به دلیل کم خونی شدید، کاردیومیوپاتی و آریتمی - درگیری قلبی علت اصلی مرگ و میر در بیماران تالاسمی است

 هپاتواسپلنومگالی ناشی از خونسازی خارج مدولاری و رسوب آهن اضافی در اثر تزریق مکرر خون

 آهن اضافی می تواند منجر به هموکروماتوز اولیه مانند ناهنجاری های غدد درون ریز، مشکلات مفصلی، تغییر رنگ پوست و غیره شود.

 عوارض عصبی مانند نوروپاتی محیطی

 سرعت رشد آهسته و تاخیر در بلوغ

 افزایش خطر عفونت پاروویروس B19

 بازدارندگی و آموزش بیمار

 به بیماران باید آموزش داده شود که بیماری خود را با پیروی از یک برنامه درمانی مناسب و اتخاذ عادات زندگی سالم بررسی کنند.

 از آهن اضافی خودداری کنید. بیماران باید از مصرف مولتی ویتامین یا سایر مکمل های حاوی آهن خودداری کنند، مگر اینکه پزشک توصیه دیگری داشته باشد.

 رژیم غذایی سالم داشته باشید. خوردن یک رژیم غذایی متعادل که حاوی مقدار زیادی غذاهای مغذی است می تواند به بیمار کمک کند احساس بهتری داشته باشد و انرژی را افزایش دهد. پزشکان گاهی اوقات مصرف مکمل اسید فولیک را برای کمک به شما توصیه می‌کنند .

 از عفونت جلوگیری کنید. بیماران باید حداکثر تلاش کنند تا از خود در برابر عفونت محافظت کنند، به ویژه پس از برداشتن طحال. واکسن سالانه آنفولانزا، مننژیت، پنوموکوک و هپاتیت B برای جلوگیری از عفونت توصیه می شود.

 همچنین بیماران باید در مورد ماهیت ارثی بیماری آموزش ببینند. اگر پدر و مادر هر دو مبتلا به تالاسمی مینور باشند، یک چهارم شانس داشتن فرزند مبتلا به تالاسمی ماژور وجود دارد. اگر یکی از والدین مبتلا به بتا تالاسمی مینور و والدین دیگر دارای نوعی نقص ژن بتا گلوبین، یعنی نقص سلول داسی شکل باشد، باید در مورد امکان انتقال بیماری به فرزندان خود نیز مشاوره شود. بیماران مبتلا به تالاسمی باید بدانند که بیماری آنها ناشی از کمبود آهن نیست و مکمل های آهن کم خونی را درمان نمی کند. در واقع، اگر آنها قبلاً تزریق خون دریافت کنند، منجر به تجمع آهن بیشتر می شود.

 ارتقاء عملکرد تیم سلامت

 تالاسمی عواقب منفی دارد برای بسیاری از اندام ها و بدون درمان، عوارض بالایی دارد. این اختلال به بهترین وجه توسط یک تیم بین حرفه ای که شامل تیم مراقبت از تالاسمی، متخصص قلب، کبد، غدد درون ریز و روانشناس است، مدیریت می شود. همچنین مراقبت از خانواده، حمایت پرستاری و حمایت اجتماعی جزء لاینفک مدیریت است. یک مشاور ارشد باید مسئولیت مراقبت از بیمار را برعهده داشته باشد و یک متخصص پرستار به همراه سایر متخصصان در رشته های مربوطه باید درگیر باشد تا تمام جوانب بیماری را پوشش دهد. آموزش به بیمار بسیار مهم است و مشارکت مددکاران اجتماعی، از جمله متخصص ژنتیک، ضروری است. در برخی از نقاط جهان، راهبردهای پیشگیرانه شامل غربالگری قبل از تولد، محدودیت در صدور مجوز ازدواج برای دو فرد مبتلا به یک بیماری است. غربالگری کودکان و زنان باردار که به پزشکان مراجعه می کنند یک استراتژی موثر برای محدود کردن عوارض بیماری است. مددکار اجتماعی باید اطمینان حاصل کند که مراقب/بیمار از حمایت و منابع مالی کافی برخوردار است که می توانند به درمان ادامه دهند. پرستاران باید به بیماران در مورد اهمیت انطباق با درمان برای اجتناب آموزش دهند